Przypisem będziemy nazywali tekst, który odnosi się do pewnego fragmentu tekstu głównego, a który zawiera objaśnienie do tego fragmentu. Przypisem są więc objaśnienia i uwagi wiążące z tekstem głównym za pomocą odsyłaczy, odnoszące się do poszczególnych fragmentów tekstów, wyrazów, czy zwrotów. Generalnie wyróżnia się przypisy rzeczowe, które objaśniają, komentują, pozwalają na zrozumienie tekstu; słownikowe – których celem jest wyjaśnienie określonych pojęć, jak również przypisy bibliograficzne – które wskazują na wykorzystane źródła i opracowania, informują Czytelnika, skąd pochodzi określony tekst.
Przypisy powinny być opracowane w sposób zwięzły, krótki i zawierać podstawowe informacje. Przypisy zawsze zaczynają się wielką literą i kończą kropką.
Przykład przypisu zwykłego:
A. Kowalski, Zarządzanie, Wydawnictwo EKI, Warszawa 2000, s. 50.
W systemie harwardzkim podstawowa zasada przypisu sprowadza się do podawania w tekście głównym, w nawiasie półokrągłym lub kwadratowym, nazwiska autora, daty wydania oraz numeru strony, np.
(A. Kowalski, 2000, s. 50).
W omawianym przypadku należy pamiętać, aby w bibliografii zamieścić odpowiednie oznaczenia wykorzystanej literatury. W systemie tradycyjnym wprowadza się do tekstu głównego odsyłacze liczbowe ¹, ², ³, którym odpowiada identycznie oznaczony przypis u dołu strony lub na końcu rozdziału.
Przypisy mogą być umieszczone na dole strony, w tekście lub na końcu pracy. Mogą także tworzyć bibliografię. Najwygodniejszą i najczęściej dzisiaj stosowaną formą są przypisy na dole strony (przypisy dolne).